Original Cantai mentre ch'i arsi, del mio foco La viva fiamma, ov'io morendo vissi, Ben che quant'io cantai e quant'io scrissi Di Madonnae d'amor, fu nulla o poco, Ma se i begli occhi ond'il mio or s'accese Del lor chiaro divin almo splendore Non m'havessero a orto fatto indegno, Col canto havrei l'interno e grave ardore Agl'orecchi di tal fatto palese, Che pietà for ov'alberga ira e sdegno; Agl'amorosi strali fermo segno Sarei, pieno di dolce aspro martiro, Ov'hora in libertà piango e sospiro, Ahi, pace in cor d'amanti non ha loco. (Source: Swigchem, Lineke (Van) (1993), p.44)

Dutch Ik zong, terwijl ik brandde in de hevige vlam van mijn vuur, waarin ik stervend leefde, maar hoeveel ik ook zong en ik ook schreef over mijn Vrouwe en over de liefde, het was niets of weinig. Maar als de mooie ogen waardoor mij hart ontvlamde, mij niet ten onrechte onwaardig hadden gemaakt voor hun heldere goddelijke en verheven glans, Dan zou ik met gezang de inwendige en uitwendige gloed duidelijk hebben gemaakt van zo iemand, dat er medelijden zou zijn waar nu toorn en minaching wonen. Voor de liefdespijlen zou ik een beweegloos doelwit zijn, volvan zoete en wrede smart, terwijl ik nu in vrijheid ween en zucht: Ach, vrede heeft geen plaats in het hart van hen die beminnen. (Source: Swigchem, Lineke (Van) (1993), p.44)

Original Cantai mentre ch'i arsi, del mio foco La viva fiamma, ov'io morendo vissi, Ben che quant'io cantai e quant'io scrissi Di Madonnae d'amor, fu nulla o poco, Ma se i begli occhi ond'il mio or s'accese Del lor chiaro divin almo splendore Non m'havessero a orto fatto indegno, Col canto havrei l'interno e grave ardore Agl'orecchi di tal fatto palese, Che pietà for ov'alberga ira e sdegno; Agl'amorosi strali fermo segno Sarei, pieno di dolce aspro martiro, Ov'hora in libertà piango e sospiro, Ahi, pace in cor d'amanti non ha loco. (Source: Swigchem, Lineke (Van) (1993), p.44)

English I sang while I burned from the living flame of my fire, in which I, dying, lived, although what I sang and what I wrote of my lady and of love were nothing, or little. But if the fair eyes whence my heart was ignited had not wrongly found me unworthy of their bright, divine, life-giving splendor, with song I would have revealed my inward grievous passion to her ears, so that there might be pity where anger and disdain now dwell. I would be a sure mark for amorous arrows, full of sweet, bitter suffering where now in freedom I weep and sigh. Oh, peace has no place in the hearts of lovers!

Page last updated : 1/07/2022 14:47:12
My code : #Tekst_7198