Petrarca, Francesco : Far potess'io vendetta di colei (Il Canzoniere, rima 256)
(in 'Petrarca, Francesco : Il Canzoniere')
-> Dutch
-> English
Far potess’io vendetta di colei
Far potess’io vendetta di colei
che guardando, e parlando, mi distrugge,
e per più doglia poi s’asconde e fugge,
celando li occhi, a me sí dolci e rei.
Cosí li afflitti e stanchi spirti mei
a poco a poco consumando sugge;
e ’n sul cor, quasi fiero leon, rugge
la notte allor quand’io posar devrei.
L’alma, cui Morte del suo albergo caccia,
da me si parte; e di tal nodo sciolta,
vassene pur a lei che la minaccia.
Meravigliomi ben, s’alcuna volta,
mentre le parla, e piange, e poi l’abbraccia,
non rompe il sonno suo, s’ella l’ascolta.
(Source: Petrarca, Francesco)
Original
Far potess’io vendetta di colei
che guardando, e parlando, mi distrugge,
e per più doglia poi s’asconde e fugge,
celando li occhi, a me sí dolci e rei.
Cosí li afflitti e stanchi spirti mei
a poco a poco consumando sugge;
e ’n sul cor, quasi fiero leon, rugge
la notte allor quand’io posar devrei.
L’alma, cui Morte del suo albergo caccia,
da me si parte; e di tal nodo sciolta,
vassene pur a lei che la minaccia.
Meravigliomi ben, s’alcuna volta,
mentre le parla, e piange, e poi l’abbraccia,
non rompe il sonno suo, s’ella l’ascolta.
(Source: Petrarca, Francesco)
|
Dutch
Was het maar doenlijk wraak op haar te zweren
die mij door woord en blik bezwijken doet,
of wegschuilt om mijn smart nog te vermeren
als ik haar ogen mis, zo wreed en zoet!
Zij weet mijn zwakke geestkracht te verteren
die ze allengs onttrekt aan mijn gemoed.
ze gaat als een leeuwin in mij tekeer en
het meest des nachts, wanneer ik rusten moet.
Doordat de Dood mijn ziel uit mij verjaagt,
gaat zij rechtstreeks naar haar die haar belaagt
en van haar band met mij maakt zij zich vrij.
Ik vraag verwonderd, komt er ooit een dag
dat zij haar met een snik omhelzen mag
en zo haar slaap stoort dat zij hoort naar mij?
(Source: Petrarca, Francesco - Verstegen, Peter (2008), p.385)
|
Original
Far potess’io vendetta di colei
che guardando, e parlando, mi distrugge,
e per più doglia poi s’asconde e fugge,
celando li occhi, a me sí dolci e rei.
Cosí li afflitti e stanchi spirti mei
a poco a poco consumando sugge;
e ’n sul cor, quasi fiero leon, rugge
la notte allor quand’io posar devrei.
L’alma, cui Morte del suo albergo caccia,
da me si parte; e di tal nodo sciolta,
vassene pur a lei che la minaccia.
Meravigliomi ben, s’alcuna volta,
mentre le parla, e piange, e poi l’abbraccia,
non rompe il sonno suo, s’ella l’ascolta.
(Source: Petrarca, Francesco)
|
English
If I could take my vengeance on her
whose glances and words consume me,
and who then, to increase my pain, flees,
hiding those eyes so sweet and painful to me.
So my weary and afflicted spirits
little by little are exhausted,
and she roars like a lioness in my heart,
through the night when I need to sleep.
The soul, that Death drives from its place,
parts from me, and free of that net,
goes towards her who menaces.
I wonder if there are times indeed,
in my calls to it, my tears, embraces,
when her sleep is troubled, if she hears me.
(Source: Sadlon, Peter)
|
Page last updated :
30/10/2019 13:44:38
My code :
#Tekst_7553
|